Trails aanleggen kan een leuke, actieve en bevredigende bezigheid zijn. Gelijkgestemde fietsers komen daarbij samen om iets positiefs en blijvends te creëren voor de lokale community.
Voor wie graag afdalingen maakt en bergpaden verkent, is de aanleg en het onderhoud van downhill- en crosscountrypaden en zelfs pump tracks een noodzakelijk iets om te kunnen blijven genieten van het mountainbiken. Hoewel het veel zweet en moeite kost om wortels en rotsen te verwijderen en grond te verplaatsen, is er ook veel werk en planning achter de schermen nodig voor de aanleg van trails. Daarom hebben we Mary Wragg-Moncorge & Matt Wragg uitgenodigd om ons meer te vertellen over hun activiteiten en recente ervaringen. Zij zijn actief met het maken en onderhouden van de trails rond hun huis in Zuid-Frankrijk.
De twee zijn fietsliefhebber en combineren hun passie met Matts werk als fietsfotograaf en schrijver. Daarnaast zijn ze in afwachting van de geboorte van hun eerste kind. Lees hun verhaal hieronder.
Ik weet precies wat ik hier moet doen. Het gewicht wat naar achteren brengen, de juiste fietslijn kiezen en hem dan naar beneden laten lopen. Het is niet meer dan een kleine glijbaan met rotstrappen erin, maar ik kan er nu niet rijden.
Sinds ik zes maanden zwanger ben, is de gewichtsverdeling van mijn lichaam helemaal verkeerd. Je risico-inschatting verandert enorm als je zwanger bent, en zelfs als ik dit stuk zou kunnen rijden, zou de schade catastrofaal kunnen zijn. Dus, ik loop.
Het werk aan de trails is de laatste tijd mijn toevluchtsoord: het is een andere manier om me te verbinden met de natuur waar ik zo van hou. Fietsen (en sport in het algemeen) is altijd mijn verbinding met de natuur geweest, mijn uitlaatklep als ik van slag, boos of geïrriteerd was door wat er om me heen gebeurde. Ik pakte gewoon mijn fiets en reed tot ik me weer rustig voelde. Makkelijk.
Hoe ga jij ermee om als je op het punt staat je vrijheid te verliezen?
Laten we eerlijk zijn: er is een zekere druk om als aanstaande moeder uit te stralen hoe blij je bent, maar om eerlijk te zijn voelde dat voor mij niet zo. De vermoeidheid en misselijkheid tijdens de eerste drie maanden waren haast ondraaglijk. Ik maak me zorgen over hoe mijn leven er straks uit zal zien. En het ergste van alles is: ik kan niet meer op mijn mountainbike stappen om mijn hoofd leeg te maken.
Toch is het niet helemaal waar dat ik niet meer kan fietsen; ik kan anderhalf tot twee uur in een gematigd tempo rijden, maar daarna zakt mijn energiepeil. Dat is moeilijk.
Ik heb gewoon niet de energie om de lange ritten te maken die ik zo leuk vind; ik kan geen intervallen doen en heuvels achter elkaar beklimmen om de frustratie kwijt te raken. Als ik fiets, kan ik niet de steile, technische trails rijden waar ik het meest van hou.
Daarom richt ik me nu op het werk aan de trails. De meeste mensen die hieraan denken, denken meestal aan stoere mannen die met zwaar gereedschap het bos ingaan. Ik weet zeker dat het leuk is om achter je bureau op je werk te zitten en je voor te stellen de hele dag houthakker te spelen, maar de waarheid is dat dat hier in Zuid-Frankrijk zelden de realiteit is.
De impuls om iets nieuws te creëren is verleidelijk, maar een van de eerste lessen die de meeste mensen leren als ze beginnen met het aanleggen van trails is dat je, tenzij je het geluk hebt veel land te bezitten, eerst toestemming van de landeigenaar nodig hebt om een nieuw, legaal pad aan te leggen. Waarschijnlijk heb je ook toestemming nodig van de plaatselijke autoriteiten. Daarnaast krijg je te maken met de altijd complexe wereld van natuurbehoud, archeologie en de impact die de trailaanleg kan hebben op de landbouw en plaatselijke fauna.
In een gesprek met de fulltime trailcrew in het berggebied van Vars ontdekte ik dat men slechts om de paar jaar een nieuwe route probeert aan te leggen, omdat het beheer zo moeilijk is.
Hier in Frankrijk dateren onze trailrechten van voor de moderne beschaving. Mensen wonen al minstens 5.000 jaar in de valleien van deze streek; de oorspronkelijke, eerst aangelegde paden werden gemaakt door passerende soldaten, jagers, handelaren, boeren en zelfs boeven! Na verloop van tijd werden het legale paden. Het is niet overdreven als je zegt dat elke berg en pas een pad heeft. Met zoveel legale paden in de buurt, en geen georganiseerde trailploegen in ons gebied, zijn er te weinig handen voor de hoeveelheid werk!
Wat voor mij op dit moment belangrijker is, omdat ik niet op de rotsachtige stukken kan rijden, is dat ik de trails rond onze woonplaats onderhoud, zodat ze niet te overwoekerd of onbruikbaar worden.
Op een dergelijke verharde, rotsachtige ondergrond hoeft de vorm van het pad nauwelijks te worden aangepast. Je hoeft slechts wat groen te snoeien en puin uit de weg te ruimen. Dat betekent dat we geen zwaar gereedschap nodig hebben; de heggenschaar, hark en snoeitang zijn voldoende.
Het is hard werken, maar ik kan het aan. In de bergen ben ik helemaal alleen, de trails zijn precies wat ik nodig heb.
Ben je geïnspireerd door de inzet van Mary & Matt? Bekijk dan online onze laatste films en verhalen en zie hoe anderen hun steentje bijdragen (zowel op als naast de trail): https://mtb.shimano.com/be-nl/stories/.
Bio's:
Matt Wragg is een freelance fotograaf, schrijver en fietsenmaker die in de buurt van het Franse Nice is gevestigd. Hij is al meer dan tien jaar een prominent figuur in de mountainbikejournalistiek en -fotografie. Zijn passie is verhalen vertellen over de fietsen waarop we rijden en de mensen die erop rijden.
Mary Wragg-Moncorge was de eerste Noord-Amerikaanse kampioen Enduro Tour, stond op de vijftiende plaats van de wereldranglijst in enduro en werd twee keer tweede in de Italiaanse e-Enduro series. Tegenwoordig rijdt ze niet meer zo vaak wedstrijden, maar verkiest ze de bergen en valleien rond haar huis in Zuid-Frankrijk waar ze in haar eigen tempo rijdt.
Deel dit artikel
